Wydawca treści
Ekosystemy Referencyjne Nadleśnictwa Olecko
W oparciu o wskaźnik nr 6.4.1 Zasady 6 Krajowego Standardu Gospodarki Leśnej FSC® w Polsce (FSC-STD-POL-01-01-2013 PL) – „Zarządzający lasami o dużych powierzchniach wyznacza, zachowuje i zaznacza na mapach przykłady istniejących w krajobrazie ekosystemów (tzw. ekosystemy referencyjne, Representative Sample Areas). W pierwszej kolejności, jako ekosystemy referencyjne wyznaczane są powierzchnie w stanie naturalnym lub maksymalnie zbliżonym do naturalnego. Takie obszary, stosownie do ich planów są pozostawione bez ingerencji w naturalnym stanie”
Ekosystemy referencyjne (REF), dawniej na terenie Regionalnej Dyrekcji LP w Białymstoku, określane jako Obszary Nieobjęte Gospodarowaniem (ONG), na terenie Nadleśnictwa Olecko zostały wyznaczone według następujących kryteriów:
- powierzchnie których użytkowanie jest znacznie utrudnione, bądź nie racjonalne ekonomicznie,
- rezerwaty przyrody bez dokumentów planistycznych, co do których nadleśnictwo nie stwierdza potrzeby prowadzenia żadnych zadań w najbliższych latach, albo obszary w rezerwatach przyrody posiadających plan ochrony, który wskazuje powierzchnie objęte ochrona bierną,
- powierzchnie siedlisk uznane za HCVF 3.1, gdzie nie występują szczególne potrzeby przyrodnicze wymuszające prowadzenie działań,
- pozostawione na rębniach, do naturalnego rozpadu, kępy ekologiczne,
- źródliska, śródleśne bagna.
Ekosystemy referencyjne poddane są naturalnym procesom sukcesyjnym w nienaruszonym stanie do naturalnej śmierci i rozkładu drewna. W sytuacji wystąpienia zagrożenia bezpieczeństwa publicznego, dopuszczalne jest ścięcie niebezpiecznego drzewa i pozostawienie go na gruncie do naturalnego rozpadu. Obecnie do ekosystemów referencyjnych zaliczane są rokrocznie nowe kępy ekologiczne, pozostawiane na zrębach.
Lokalizację w terenie wyznaczonych ekosystemów referencyjnych, stanowiących całe wydzielenia obrazuje poniższa mapa:
Najnowsze aktualności
Czy przyjdą po nas?
Czy przyjdą po nas?
Luty. Zimno. Spokój. Miesiąc, w którym wszystko odpoczywa i czeka. Na co? Przyroda czeka na wiosnę, na życie. A człowiek? Na co czekali ludzie 10 lutego 1940 roku. Jakie były ich plany i marzenia? Zdecydowanie nie miały nic wspólnego z tym co ich spotkało!
„Przerażające wieści o wywiezionych w lutym rozchodziły się powoli, niczem krew przesiąkająca przez bandaże. Krążyły historie o głodzie, chorobach, zimnie i o ciałach porzuconych przy torach. Ludzie modlili się. Mieli nadzieję, że to tylko pogłoski. W głębi dusz wszyscy znali prawdę. Plama krwi rosła. Groźba dalszych wywózek wisiała w powietrzu. Kiedy znów przyjdą? Czy przyjdą po nas? (relacja Jana B. Deręgowskiego https://dzieje.pl/artykulyhistoryczne/luty-1940-deportacja-polakow-na-sybir-relacje-ofiar)
10 lutego jest tragiczną rocznicą deportacji Polaków na Sybir. Rocznicą, która rozpoczęła gehennę ok. 140 tysięcy obywateli polskich. Polskie elity, głównie rodziny wojskowych, urzędników, pracowników służby leśnej i kolei ze wschodnich obszarów przedwojennej Polski zniknęły wywiezione w głąb Związku Radzieckiego przez funkcjonariuszy NKWD.
Dla Polaków kraina ta stałasię wiec swoistym przekleństwem, krwawym doświadczeniem zbiorowym, śnieżną pustynią, która pochłania....