Wydawca treści Wydawca treści

Jazda konna

Już ponad 7 tysięcy kilometrów tras konnych wyznaczyły Lasy Państwowe dla miłośników wypoczynku w siodle.

Coraz większa popularność jazdy konnej zmobilizowała wielu nadleśniczych do tworzenia nowych szlaków. Z „Raportu o stanie lasów" wynika, że w latach 2010-2011 na terenach zarządzanych przez Lasy Państwowe długość takich tras podwoiła się. To bardzo dobra wiadomość dla koniarzy. Droga udostępniona przez nadleśniczego jest bowiem, zgodnie z ustawą o lasach, jedynym miejscem w lesie, gdzie można się w ten sposób poruszać. Nawet jeśli przed wjazdem na nią nie ma żadnego znaku zakazu, ani też nie jest przegrodzona szlabanem, wjeżdżać na nią konno nie można (podobnie jak samochodem, motocyklem czy quadem).

W kupie siła

Jeżeli w naszej okolicy brakuje szlaków konnych, możemy zgłosić się do nadleśnictwa z prośbą o ich wyznaczenie. Warto, by taki wniosek poparła większa grupa miłośników tego rodzaju rekreacji. Jeśli zainteresowanie będzie wystarczające, a stan nawierzchni drogi i sposób jej użytkowania (czy np. nie poruszają się na niej maszyny leśne) na to pozwoli, jest szansa, że nowy szlak powstanie.
Trzeba pamiętać, że nadleśnictwa za przejazd drogami leśnymi, w wypadku ich komercyjnego użytkowania, mają prawo pobierać opłatę. Chodzi tu np. o wycieczki, przejażdżki czy rajdy organizowane przez stadniny czy gospodarstwa agroturystyczne - powinny podpisać z nadleśnictwem, jeśli tego ono wymaga,  umowę, w której będą określone prawa i obowiązki obu stron, czas obowiązywania i wysokość opłat. Jeśli jednak jesteśmy osobą prywatną, która od czasu do czasu wybiera się na przejażdżkę po lesie, nic nie płacimy.

Brak zgody na utworzenie szlaku konnego nie oznacza złej woli nadleśniczego. Może mieć ku temu ważne powody. Wbrew pozorom, konie potrafią poważnie zniszczyć nawierzchnię leśnej drogi. Kopyta dziurawią ją tak bardzo, że często uniemożliwia to później poruszanie się rowerem i utrudnia spacer pieszym. Nierzadko konie uszkodzą  drogę bardziej niż leśne maszyny podczas prac przy pozyskaniu i zrywce drewna, a trzeba od razu dodać, że nawierzchnia rozjechana przez ciągniki naprawiana jest zwykle dość szybko po tym , jak wyjadą one z lasu.

Najważniejsze są zasady

Niezależnie od szkód, jakie mogą spowodować konie, przepisy zakazujące jeźdźcom wjazdu do lasu poza wyznaczonymi drogami budzą kontrowersje, także wśród leśników. Wydaje się, że to rygor tego samego gatunku, co wszechobecne niegdyś tabliczki „Zakaz fotografowania" - swego rodzaju relikt przeszłości. W wielu krajach Europy Zachodniej, choćby w Niemczech, przepisy działają odwrotnie niż w Polsce. Tam można jeździć konno po wszystkich drogach leśnych, z wyjątkiem tych, na których ruch ograniczono np. ze względu na nieodpowiednią nawierzchnię, zbyt dużą liczbę pieszych turystów lub przejeżdżające maszyny leśne. Niestety, nie ma większych szans, by w Polsce wprowadzono podobne zasady, jak u naszych zachodnich sąsiadów. Nie dalej niż w zeszłym roku Janusz Zaleski, wiceminister środowiska przekonywał, że przepisy o udostępnianiu lasów spełniają swoją rolę  i ich zmiana nie wydaje się konieczna. Na razie trzeba więc liczyć na przychylność nadleśniczych. I warto o nią dbać, przestrzegając zasad korzystania ze szlaków. Przede wszystkim należy pamiętać, że droga do jazdy konnej to nie tor wyścigowy i korzystają z niej także piesi turyści. Nie można z niej zjeżdżać, chyba, że musimy ominąć przeszkodę lub mamy inny naprawdę ważny powód (np. ratujemy zdrowie). Dobrą praktyką jest jazda środkiem szlaku, tak aby nie niszczyć nawierzchni po bokach, którymi najczęściej poruszają się piesi i rowerzyści. Osoby małoletnie powinny jeździć konno w towarzystwie dorosłych. Wyruszać na trasę należy po świcie, a wracać z niej przed zmierzchem. Po swoim koniu należy także posprzątać.

Każde nadleśnictwo, które wyznacza szlaki konne, tworzy także regulamin poruszania się po nich – warto go przeczytać przed wyruszeniem na trasę. Poza zasadami poruszania się, przedstawione są w nich także oznaczenia szlaków. Podstawowe to pomarańczowe koło na białym tle oznaczające sam szlak oraz pomarańczowe koło z czarną obwódką oznaczające jego początek i koniec. Czasami stosuje się też inne oznaczenia, np. zieloną podkowę na białym tle.

Warto wiedzieć

W 2011 r. sieć szlaków konnych na terenie Lasów Państwowych liczyła 7 tys. km. Jedną z większych atrakcji dla jeźdźców w Polsce jest Łódzki Szlak Konny, który częściowo biegnie także przez tereny Lasów Państwowych, a RDLP Łódź była wśród jego twórców. Ma w sumie ponad 2000 km i jest najdłuższym tego typu traktem w Europie. Na trasie znajduje się 200 ośrodków jeździeckich, 21 punktów postojowych, 1400 tablic informacyjnych, 30 punktów informacyjnych monitorujących turystów i ponad 1000 atrakcji turystycznych. Ciekawostką jest, że jeździec może bezpłatnie wypożyczyć lokalizator, który w wypadku niebezpieczeństwa wyśle służbom ratunkowym informację o pozycji będącego w opałach turysty

Lokalne szlaki konne aż takich udogodnień, jak lokalizatory, nie oferują. Nadleśnictwa troszczą się przede wszystkim o to, żeby wszystkie trasy były czytelnie oznakowane, zawsze przejezdne, by były przy nich koniowiązy oraz wiaty umożliwiające odpoczynek i schronienie przed deszczem. Przede wszystkim jednak dbają, by przebiegały przez najpiękniejsze tereny Lasów Państwowych. Co oferują miłośnikom jazdy konnej, najłatwiej dowiemy się w siedzibach nadleśnictw oraz w serwisie czaswlas.pl.


Najnowsze aktualności Najnowsze aktualności

Powrót

Wspomnienie Śp. prof. Jana Szyszko

Wspomnienie Śp. prof. Jana Szyszko

Profesor Jan Szyszko nie żyje. W dniu 9 października 2019 r. odszedł wieloletni minister środowiska, mąż stanu i wybitny naukowiec.

Kochał Polskę. Był osobą ciepłą, życzliwą, otwartą na Ojczyznę i jej problemy. Już od najmłodszych lat miał styczność z naturą i obserwacją zwierząt, stąd właśnie narodziła się jego miłość do przyrody.

Służył Polsce bezinteresownie. Leśnicy zawdzięczają Mu tak wiele. Nie uległ międzynarodowej presji w sprawie Puszczy Białowieskiej. Skutecznie bronił polskiego dziedzictwa przyrodniczego, a także nie bał się podejmować radykalnych działań mających na celu ochronę drzewostanów przed masowym atakiem kornika drukarza.

Ś.p. prof. Jan Szyszko był przyjacielem Puszczy Białowieskiej oraz opiekunem jej mieszkańców. Wielokrotnie inicjował spotkania z lokalną społecznością. Z troską wysłuchiwał jej problemów i chętnie oferował pomoc w codziennych trudnościach, takich jak np. gaz czy brak drewna na potrzeby opałowe.

W latach 2016-2017 był współinicjatorem inwentaryzacji przyrodniczej Puszczy Białowieskiej na ogromną skalę. To dzięki Jego niestrudzonej i zaangażowanej postawie, lokalna, krajowa, a także międzynarodowa społeczność poznała walory przyrodnicze i kulturowe Puszczy Białowieskiej.

Jak sam podkreślał: Puszcza Białowieska to perła polskiego leśnictwa, polskie dziedzictwo kulturowo przyrodnicze i dziedzictwo lokalnej społeczności. Puszcza Białowieska która jest wzorem jak czynić sobie ziemię poddaną, dla dobra przyrody i dla dobra człowieka.

Był wielkim człowiekiem. Swoje niezwykłe człowieczeństwo ukazywał w bardzo różnych kontekstach. Wielokrotnie atakowany przez oponentów, z godnością przyjmował każdą krytykę, racjonalnie i rzeczowo przedstawiając swoje argumenty. Nawet protestującym przeciwko Jego decyzjom ekologom potrafił zaoferować ciepłe napoje, co podkreśla Jego wielkość.

Przez lata wychował wiele pokoleń młodych ludzi, zaszczepiając w nich miłość do nauki, ale także do Ojczyzny, łącząc te dwa ważne elementy.

Jego zaangażowanie oraz profesjonalizm były zauważane i doceniane także za granicą. Wyniki Jego niezwykłych badań docenionych przez Światową Federację Naukowców pozostaną trwałym dziedzictwem naukowym naszego i innych narodów. Był doktorem honoris causa Uniwersytetu w Lünebergu w Niemczech i Uniwersytetu Użgorod na Ukrainie oraz laureatem prestiżowej nagrody im. Ettore Majorany „Nauka dla pokoju” przyznanej w 2008 roku przez Światową Federację Naukowców za badania nad znaczeniem struktury krajobrazu wiejskiego i długofalowych zmian w systemie klimatycznym, a także nad wymianą dwutlenku węgla między ekosystemem i atmosferą. Został drugim Polakiem, po Janie Pawle II, laureatem tej nagrody porównywanej z Nagrodą Nobla.

 

Leśna brać zawsze będzie pamiętać o oddanym patriocie i wybitnym przyrodniku.

Darz Bór Przyjacielu!

 

Rodzinie i Bliskim Pana Profesora Jana Szyszko składamy wyrazy najgłębszego współczucia oraz wspieramy Ich modlitwą.

"WIECZNY ODPOCZYNEK RACZ MU DAĆ, PANIE ..."

Dyrektor Andrzej Józef Nowak oraz leśnicy z Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymstoku